बालपणी मला पहिल्यांदा गैरवर्तनाचा जो अनुभव आला त्यावेळी मी किती वर्षांचा होतो याची मला खात्री नाही, पण त्यावेळी मी बहुधा सुमारे ७ ते ८ वर्षाचा असलो पाहिजे.

माझे कुटुंब खूप प्रेमळ असल्याने आम्हाला तेथे “सुरक्षित” वाटे. व आमची मध्यमवयीन आया वर्षानुवर्षे आमच्या कुटुंबासोबत राहत होती. ती एक अशी व्यक्ती होती जिला मी एक काळजी घेणारी व्यक्ती आणि आई म्हणून पाहिले.

एका दुपारी जेव्हा माझे आईवडील कामावर गेले होते आणि घरी कोणीही नव्हते, तेव्हा या आयाने मला तिच्याबरोबर एक “खेळ” खेळायला सांगितले. त्यामध्ये तिने मला अयोग्यपणे तिला स्पर्श करायला लावला. त्याच्या बदल्यात तिने मला कँडी दिली. हा एक "गंमतीचा खेळ" असल्याचे सांगून तिने त्याचे समर्थन केले. मी फार लहान होतो, तरी ते मला आवडले नाही असे मी तिला सांगितले. मला हे जाणवत होते की हे अयोग्य आहे. पण तिने ते ठीक आहे असा आग्रह धरला आणि या खेळाने तिला “आनंद” होतो असा पुनरुच्चार करून माझे समर्थन करण्याचा प्रयत्न केला. मी तिच्याकडे पाहाता, ती बंडखोर वाटली तरीही मी तो खेळ खेळलो.

तिने मला अयोग्यपणे स्पर्श करायला लावला. त्याच्या बदल्यात तिने मला कँडी दिली.

जेव्हा मी तिला सांगितले की मला यापुढे हे खेळ खेळायचे नाहीत, तेव्हा तिने मला धमकी दिली की ती माझ्या धाकट्या भावालाही असेच करायला लावेल. आणि जर ते पुरेसे नसेल, तर ती माझ्या पालकांना सांगेल की या भयानक गोष्टींची सुरुवात मीच केली होती. अनंत काळासारखे वाटले म्हणून हे सर्वदा करण्याशिवाय माझ्याकडे पर्याय नव्हता. असे वाटत होते की मी एका भयानक दुःस्वप्नात अडकलो आहे ज्यामध्ये सकाळ होण्याचे दिसत नाही.

कदाचित मी माझ्या आयुष्यातील मोठा भाग रिक्त केल्यामुळे, हे किती काळ चालले ते मला आठवत नाही. मला आठवते की काही वर्षांनंतर तीच मोलकरीण माझ्या आईशी भांडण करत होती आणि त्यावेळी मी माझा संयम पूर्णपणे गमावला. तिने माझ्यासोबत केलेल्या कृत्याबद्दल मला तिचा इतका राग आला होता की मी तिच्यावर माझा आवाज बसेपर्यंत ओरडलो. हे पूर्णपणे माझ्या विपरीत होते आणि या प्रतिक्रियेने माझ्या आईला त्याचे आश्चर्य वाटले. मागच्या बाजूने हे मला जाणवलेल्या सर्व संतापाचे प्रतिबिंबच होते.

बर्‍याच वर्षांनंतर, ३६ व्या वर्षी, मी माझ्या पालकांकडे आलो आणि मला मागील आलेला अनुभव त्याना सांगितला. तेव्हाही मला समजले नाही की हे गैरवर्तन होते. त्यांच्या चेहऱ्यावरील असहायता, अपराधीपणा आणि दुःखाचे रूप पाहून ते विनाशकारी होते हे मला कळले. त्यांना क्षमा कशी मागावी हेच मला कळत नाही असे वाटले. आपल्या मुलाचे रक्षण करण्यात ते अयशस्वी झाल्यासारखे त्यांना वाटले. आम्ही तासनतास एकत्र रडलो. वर्षानुवर्षे बाटलीबंद अपराधीपणा, राग आणि निराशेचा वर्षाव होत होता. या बोलण्याने दाटलेल्या विचारांना वाट मिळाली; याने मला त्यांच्या खूप जवळ आणले आणि मला जाणवले की काहीही झाले तरी ते अजूनही माझ्यावर प्रेम करतात आणि मला ते खूप मौल्यवान वाटले.

आता ४५ वर्षांचा माणूस म्हणून, कुठेतरी खोलवर, मला विश्वास आहे की लैंगिक शोषण या आघाताने माझ्या मानसिकतेवर एक खोल डाग पडला आणि लोकांवर विश्वास ठेवण्याच्या माझ्या क्षमतेलाही धक्का बसला. मी एकटा राहतो आणि माझ्या व्यावसायिक आयुष्यात मी माफक प्रमाणात यशस्वी आहे. कधीही प्रेमात न पडल्यामुळे, मी नातेसंबंधांचा शोध घेत आहे आणि भविष्यातील सर्व आघाड्यांवर – व्यावसायिक तसेच वैयक्तिक काय आहे याबद्दल आशावादी आहे.

जेव्हा मी मागे वळून पाहतो आणि माझ्या जीवनाचा हा पैलू कुटुंबासोबत वाटल्याचे आठवते, तेव्हा मला मिळालेल्या बिनशर्त प्रेमाने मला पूर्ण बरे होण्यास मदत झाली. मी थेरपीमध्ये बरेच तास घालवले आणि यामुळे मला जीवनाचा आनंद घेण्यात आणि भूतकाळाचा सामना करण्यास मदत झाली. माझी एकच खंत होती की लोक माझ्याबद्दल काय म्हणतील आणि काय विचार करतील याचा विचार करीत इतकी वर्षे मी गमावली आहेत.

लहानपणी तुमच्यावर अत्याचार करण्यात आलेला आहे का? याने तुमच्या जीवनात एक खोल डाग पडला आहे, आणि तुम्हाला कोणाशीही चर्चा करण्याचे धाडस राहिले नाही का? तुम्ही कदाचित वर्षानुवर्षे हा अपराधीपणा किंवा लज्जाही घेऊन चालत असाल. तुम्ही ज्यातून जात आहात त्याबद्दल बोलण्यात खरोखर तुमची मदत होईल. त्याकरिता कृपया आपली माहिती द्या आणि लवकरच आम्ही तुमच्याशी संपर्क साधू.** तुमचा अनुभव ऐकण्यासाठी आणि मदत करण्यासाठी कोणीतरी तुमच्याशी संपर्क साधेल. कारण यामध्ये तुम्ही एकटे नाही.

गोपनीयतेसाठी लेखकाची आद्याक्षरे वापरली आहेत.