ഞാൻ മൂന്നാം ക്ലാസിൽ പഠിക്കുമ്പോൾ, ഒരു സുഹൃത്തിനോട് ഉറങ്ങാൻ അവന് കഴിയുന്നുണ്ടോ എന്ന് ഞാൻ ചോദിച്ചു. അടുത്ത ദിവസം അവൻ തിരിച്ചുവന്ന് പറഞ്ഞു, “നിങ്ങളുടെ മാതാപിതാക്കൾ മദ്യപിച്ചതിനാൽ എന്‍റെ മാതാപിതാക്കൾ‘ ഇല്ല ’എന്ന് പറഞ്ഞു. അത് എന്നെ ബാധിച്ച നിമിഷം: എന്‍റെ കുടുംബം സാധാരണരീതിയിലുള്ളതല്ല. എന്‍റെ മാതാപിതാക്കൾ മദ്യപാനികളാണ്. എന്‍റെ മാതാപിതാക്കളുടെ ജീവിതത്തിന്‍റെ എല്ലാം മദ്യപാനത്തെ ചുറ്റിപ്പറ്റിയാണ് പോകുന്നത്;

ഞാനും ചേച്ചിയും മറ്റൊരു കുടുംബത്തോടൊപ്പം അത്താഴം കഴിച്ചപ്പോൾ യാഥാർത്ഥ്യം കൂടുതൽ ശക്തമായി. മദ്യപാനമോ വഴക്കോ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അവർ ഗെയിമുകൾ ഒരുമിച്ച് കളിക്കുകയും ആസ്വദിക്കുകയും ചെയ്തു. ഞങ്ങൾ വീട്ടിൽ നിന്ന് ദൂരെ സുരക്ഷിതരാണെന്ന് അറിയാൻ കൂടുതൽ സമയമെടുത്തില്ല, അതിനാൽ ഞങ്ങൾ പരമാവധി രക്ഷപ്പെടാൻ ശ്രമിച്ചു. എന്‍റെ അമ്മാവൻ സമീപത്ത് താമസിച്ചിരുന്നു, അതിനാൽ ചിലപ്പോൾ ഞങ്ങളുടെ മാതാപിതാക്കളുടെ മദ്യപാനവും വഴക്കും നിയന്ത്രണാതീതമാകുമ്പോൾ ഞങ്ങൾ രാത്രി അവിടെ നിന്ന് രക്ഷപ്പെടും. ഞങ്ങൾ രാവിലെ തിരിച്ചെത്തുമ്പോൾ, തകർന്ന ഫർണിച്ചറുകളും ചിതറിയ ഭക്ഷണങ്ങളും കൊണ്ട് വീട് ചിലപ്പോൾ തകർന്ന അവസ്ഥയിലായിരിക്കും.

ഞാൻ പലപ്പോഴും മുകളിലെ മുറിയിലേക്ക് വലിയുമായിരുന്നു, അത് എന്‍റെ കിടപ്പുമുറിയായിരുന്നു, പക്ഷേ അത് എന്നെ രക്ഷിച്ചില്ല. താഴെയുള്ള കിടപ്പുമുറിയിൽ എന്‍റെ മാതാപിതാക്കൾ പരസ്പരം വാക്കുകൾ കൊണ്ടും ശാരീരികവുമായി പരസ്പരം അധിക്ഷേപിക്കുന്നത് എനിക്ക് അപ്പോഴും കേൾക്കാമായിരുന്നു. ഞാൻ കേട്ടത് ഒരു കുട്ടിക്കും കേൾക്കരുത്. അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ കണ്ടത് കാണരുത്. എന്‍റെ അച്ഛൻ വെളിവില്ലാതെ എന്‍റെ അമ്മയെ ശക്തമായി തള്ളിയിടുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു, അവർ ഇടുപ്പ് പൊട്ടി ആശുപത്രിയിലായി.

എന്‍റെ അച്ഛൻ ദേഷ്യമില്ലാത്ത ഒരു മദ്യപാനിയായിരുന്നപ്പോൾ അദ്ദേഹം ദുഃഖിതനായ ഒരു കുടിയനായിരുന്നു. ചിലപ്പോൾ അദ്ദേഹം വീട്ടിൽ വന്ന് എന്നെ കിടക്കയിൽ നിന്ന് എഴുന്നേൽപ്പിച്ച് ഇരുത്തി ന്‍റെഅദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ജീവിതത്തിലെ ദുരിതങ്ങൾ എന്നോട് പറയുമായിരുന്നു, തീർച്ചയായും ഞാൻ ഒരു കുട്ടിയായിരുന്നു, അതിനാൽ ഞാൻ അവിടെ ഇരുന്ന് അച്ഛൻ കരയുന്നത് കാണുമായിരുന്നു. എനിക്ക് അനക്കമില്ലായിരുന്നു. “ഇതിന് എന്തുചെയ്യണമെന്ന് എനിക്കറിയില്ല” എന്ന് ചിന്തിച്ചിരുന്നത് ഞാൻ ഓർക്കുന്നു.

ജീവിതം ശരിക്കും ജീവിക്കാൻ യോഗ്യമാണോ എന്ന് ഞാൻ ചിന്തിക്കുന്ന അവസ്ഥയിൽ എത്തി. ഞാൻ എന്‍റെ ജാലകത്തിന് പുറത്തുള്ള വലിയ മരത്തിൽ ഉറ്റുനോക്കി അതിൽ ഞാൻ തൂങ്ങിക്കിമരിക്കുന്നത് സങ്കൽപ്പിക്കുമായിരുന്നു. നേർത്ത പ്ലൈവുഡിന്‍റെ കഷണം കൊണ്ട് എന്‍റെ സ്വന്തം ശവകുടീരം നിർമ്മിക്കുന്നത് വരെ എന്‍റെ ചിന്തകൾ എത്തി. മുകളിലെ മുറിയിലെ ചില അയഞ്ഞ പരവതാനിക്ക് കീഴിൽ ഞാൻ വലിച്ചെറിഞ്ഞിട്ടത് ഇപ്പോഴും അവിടെയുണ്ടോ എന്ന് ചിലപ്പോൾ ഞാൻ ചിന്തിക്കാറുണ്ട്.

ഞാൻ കേട്ടത് ഒരു കുട്ടിക്കും കേൾക്കരുത്. അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ കണ്ടത് കാണരുത്.

എന്‍റെ മികച്ച അക്കാദമിക തലത്തിലുള്ള നേട്ടമായിരുന്നു എനിക്ക് എന്തെങ്കിലും നേടാനുള്ള വഴി, അങ്ങനെ എനിക്ക് ഒരു സർവ്വകലാശാലയിൽ ചേരാൻ അനുവാദം കിട്ടി. ഞാൻ അവിടെ നന്നായി പരിശ്രമിക്കുകയും ഡീനിന്‍റെ പട്ടികയിൽ ഇടം നേടുകയും ചെയ്തു. എന്‍റെ അച്ഛൻ ഇതിനെക്കുറിച്ച് കേട്ടപ്പോൾ, അദ്ദേഹം എന്നെക്കുറിച്ച് അഭിമാനിക്കുന്നുവെന്ന് ആദ്യമായും അവസാനമായും എന്നോട് പറഞ്ഞു. എന്‍റെ ജീവിതത്തിലെ സംഭവങ്ങൾ അദ്ദേഹം ശരിക്കും ശ്രദ്ധിച്ചുവെന്ന് ഞാൻ അറിഞ്ഞ രണ്ടേരണ്ട് അവസരങ്ങളിൽ ഒന്നായിരുന്നു അത്.

ഞാൻ സ്വയം ഒരു അടിമയായില്ല, പക്ഷേ മദ്യത്തിന്‍റെ ഫലങ്ങൾ എന്നോടൊപ്പം ഉണ്ടായിരുന്നു. അനുയോജ്യമായ അത്തരമൊരു കുടുംബത്തിൽ വളർന്ന എനിക്ക്, കുടുംബം എങ്ങനെയായിരിക്കണം എന്നതിനെക്കുറിച്ച് ഒരു ചട്ടക്കൂടും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ഞാൻ ഒരു ഭർത്താവും പിതാവും ആയപ്പോൾ, എന്താണ് സാധാരണമായതെന്ന് മനസ്സിലാക്കാൻ പൂർണ്ണമായും അന്യദേശങ്ങളിൽ ഞാൻ സഞ്ചരിക്കുകയാണെന്ന് എനിക്കു തോന്നി.

വൈകാരിക വൈകല്യവും ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്‍റെ മാതാപിതാക്കൾ മദ്യപിക്കാതെ കൂടാതെ നെഗറ്റീവ് വികാരങ്ങൾ കൈകാര്യം ചെയ്യുന്നത് ഞാൻ ഒരിക്കലും കണ്ടിട്ടില്ല, കുട്ടികൾ എന്ന നിലയിൽ അവർ ഒരിക്കലും ഞങ്ങളുടെ വികാരങ്ങളെ അംഗീകരിച്ചില്ല. ഞങ്ങളിൽ ആരെങ്കിലും കരയാൻ തുടങ്ങിയാൽ, അച്ഛൻ പറയും, "കരച്ചിൽ നിർത്തൂ, അല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് കരയാൻ ശരിക്കും എന്തെങ്കിലും തരും. എന്‍റെ യൂണിവേഴ്സിറ്റി വർഷങ്ങളിൽ എന്‍റെ അമ്മയെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചത് ഞാൻ ഓർക്കുന്നു. അവർ ഒരു മരക്കഷണം പോലെയായിപ്പോയി. സ്നേഹത്തോടെ എന്തുചെയ്യണമെന്ന് അവർക്ക് അറിയില്ലായിരുന്നു, അത് എങ്ങനെ നൽകണമെന്ന് ഞാൻ പഠിക്കുകയായിരുന്നു.

വർഷങ്ങളോളം ഞാൻ വളരെ നിരാശയോടെയാണ് ജീവിച്ചത്. ഞാൻ പിന്നിലേക്ക് തിരിഞ്ഞുനോക്കി, ഞാൻ മറ്റൊരു കുടുംബത്തിൽ വളർന്നിരുന്നെങ്കിലെന്ന് ആഗ്രഹിക്കുമായിരുന്നു. “പാവം ഞാൻ” റെക്കോർഡ് പശ്ചാത്തലത്തിൽ പ്ലേ ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നു. _എന്തുകൊണ്ടാണ് ഞാൻ ഇങ്ങനെ വളരേണ്ടി വന്നത്? _ ജീവിതം എങ്ങനെ വ്യത്യസ്തമാകുമായിരുന്നു എന്ന് ഞാൻ സങ്കൽപ്പിക്കുമായിരുന്നു. എന്‍റെ അച്ഛനോടുള്ള ദേഷ്യവും കോപവും ഞാൻ തൽക്കാലം നിയന്ത്രിച്ചു; അത് എന്നെ കാർന്ന് തിന്നാൻ തുടങ്ങി.

ക്ഷമിക്കാൻ ഞാൻ പഠിക്കേണ്ടതുണ്ടെന്നും അല്ലെങ്കിൽ പക എന്നെ നിയന്ത്രിക്കുമെന്നും ഞാൻ അറിഞ്ഞു.

യൂണിവേഴ്സിറ്റിയിലെ ഏതാനും വർഷങ്ങളിൽ, ആരോ എന്നോട് പറഞ്ഞു, ഞാൻ എന്‍റെ അച്ഛനോട് ക്ഷമിക്കണമെന്നും അദ്ദേഹത്തെ സ്നേഹിക്കാനുള്ള ഒരു വഴി കണ്ടെത്തണമെന്നും. എനിക്ക് രണ്ട് ചോയ്‌സുകൾ ഉണ്ടെന്ന് ഞാൻ തിരിച്ചറിഞ്ഞു. എനിക്ക് വേദനയോ ദേഷ്യമോ, തകർച്ചയോ എന്തെങ്കിലും ഒന്ന് തോന്നിയിരുന്നു, എനിക്കോ എന്‍റെ ബന്ധങ്ങൾക്കോ അത് നല്ലതല്ലെന്ന് ഞാൻ എങ്ങനെയോ മനസ്സിലാക്കി. അഥവാ ഞാൻ എങ്ങനെ വളർന്നു എന്നതിന്‍റെ നല്ലതും ചീത്തയും, കൂടാതെ എന്‍റെ മാതാപിതാക്കൾ ന്യൂനതകളുള്ള ആളുകളാണെന്നും എനിക്ക് അംഗീകരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞു. ക്ഷമിക്കാൻ ഞാൻ പഠിക്കേണ്ടതുണ്ടെന്നും അല്ലെങ്കിൽ പക എന്നെ നിയന്ത്രിക്കുമെന്നും ഞാൻ അറിഞ്ഞു.

ഒടുവിൽ ഞാൻ അദ്ദേഹത്തോട് “ഡാഡി, ഞാൻ നിങ്ങളെ സ്നേഹിക്കുന്നു” എന്ന് എന്നാലുകൾ ഒന്നുമില്ലാതെ അഥവാ പരാതിപ്പെടാതെ പറയുന്ന അവസ്ഥയിലെത്തി. അങ്ങനെ അദ്ദേഹവുമായുള്ള ബന്ധം വീണ്ടും ആരംഭിച്ചു. അദ്ദേഹം കൂടുതൽ സുതാര്യനായി. ഒരു ദിവസം ഞാൻ എന്‍റെ അച്ഛന് ഒരു കത്തെഴുതി. ഞാൻ ശരിക്കും ഒന്നും കരുതിക്കൂട്ടി ചെയ്യാൻ കഴിയാതെയിരുന്നു, അദ്ദേഹത്തെക്കുറിച്ച് എനിക്ക് ചിന്തിക്കാൻ കഴിയുന്ന എല്ലാ നല്ല കാര്യങ്ങളും എഴുതുകയും ചെയ്തു. അദ്ദേഹം ഒരിക്കലും പ്രതികരിച്ചില്ല, പക്ഷേ അദ്ദേഹം എങ്ങനെ എഴുതണമെന്ന് എന്നെങ്കിലും പഠിച്ചിട്ടുണ്ടെന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നില്ല. പക്ഷേ എന്‍റെ അമ്മ പ്രതികരിച്ചു. അവർ എഴുതി, “നിന്‍റെ പിതാവ് നിന്‍റെ കത്ത് വായിച്ചു, എന്നിട്ട് അദ്ദേഹം കരഞ്ഞു. അതാണ് അദ്ദേഹത്തിന് ആവശ്യമായിരുന്നതെന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നു. ” അത് എന്നെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം വളരെ പ്രധാനപ്പെട്ട നിമിഷമായിരുന്നു. 1989 ൽ അദ്ദേഹം മരിക്കുമ്പോഴേക്കും ഞങ്ങളുടെ ബന്ധത്തിൽ പ്രകടമായ ഒരു മാറ്റം ഉണ്ടായിരുന്നു.

നിങ്ങൾക്ക് ഒരു മദ്യപാനിയായ രക്ഷകർത്താവ് ഉണ്ടോ? നിങ്ങൾ കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ ശ്രമിക്കുന്ന പരിഹരിക്കപ്പെടാത്ത വേദനയുണ്ടോ? നിങ്ങൾ തനിച്ചല്ല. നിങ്ങളുടെ അനുഭവം പങ്കിടേണ്ടത് മാതേമേ ഉള്ളൂവെങ്കിൽപ്പോലും, ഞങ്ങളുടെ ടീമിലെ ആർക്കെങ്കിലും അത് കേൾക്കുന്നതിൽ സന്തോഷമേ ഉണ്ടാകുകയുള്ളൂ. ദയവായി നിങ്ങളുമായി ബന്ധപ്പെടുന്നതിനുള്ള വിവരങ്ങൾ‌ താഴെ കൊടുക്കുക, ഞങ്ങൾ‌ നിങ്ങളുമായി ഉടൻ‌ ബന്ധപ്പെടുന്നതാണ്.

സ്വകാര്യതയ്ക്കായി രചയിതാവിന്റെ ഇനീഷ്യലുകളാണ് ഉപയോഗിച്ചിരിക്കുന്നത്.