તેની શરૂઆત થઇ જ્યારે હું માત્ર છ વર્ષની હતી. મારા પિતાના કાર્યને કારણે મારા કુટુંબે લિબિયામાં સ્થળાંતર કર્યું. હું પ્રથમ વખત વિમાનમાં મુસાફરી કરવા માટે ઉત્સાહિત હતી. વિદેશમાં પણ તે મારો પ્રથમ સમય હતો કારણ કે વિદેશી જમીનમાં જવા માટેના અમારા કુટુંબમાં અમે પ્રથમ હતા. હું નવી જગ્યાએ સ્થાયી થવા અને નવા મિત્રો બનાવવાની રાહ જોતી હતી.

તમામ આશાવાદ તૂટી પડ્યા જ્યારે એક દુ:ખદ દિવસે, ઘરેલું મદદગાર એ મારું જાતીય શોષણ કર્યું. તેના વિશે કોઈને ખબર નહોતી. મારી પાસે મદદ લેવાની હિંમત નહોતી. આ વ્યક્તિ જ્યાં કામ કરતો હતો ત્યાં જવાનો મને ડર લાગતો હતો. મારા મિત્રોની સંગઠનમાં પણ, મને લાગ્યું કે તેણે મને ગાળ્યો છે. ડરથી મેં મારી જાતને બાથરૂમમાં બંધ કરી દીધી. હું ત્યારે જ બહાર આવતી જ્યારે મને ખાતરી થતી કે અન્ય પુખ્ત વયના લોકો ઘરે છે. આ ઘટના જાહેરમાં સામે આવી હતી અને મારો દુરુપયોગ કરનારને ભારત પાછો ઠેરવવામાં આવ્યો હતો.

મેં ક્યારેય વિચાર્યું નહોતું કે પુખ્ત વયના લોકો બાળકોને નુકસાન પહોંચાડશે.

પરંતુ મારી અગ્નિપરીક્ષા ખૂબ જ દૂર હતી. મારા કુટુંબની નજીકના જુદા જુદા લોકો દ્વારા મારો વધુ છ વર્ષ દુર્વ્યવહાર કરવામાં આવ્યો. હું જાણતી નહોતી કે શા માટે હું પીડિત હતી. કેમ કે હું શરમાળ છોકરી હતી? શું તે એ હકીકત સાથે કરવાનું હતું કે મારા કુટુંબ સારું નહોતું ? શું મારા પિતરાઇ ભાઈઓએ કરેલી બધી બદમાશીએ મને નબળી અને ડરપોક બનાવી છે? મેં ક્યારેય વિચાર્યું નહોતું કે પુખ્ત વયના લોકો બાળકોને નુકસાન પહોચાડશે.

મેં વિચાર્યું કે તે બધી મારી ભૂલ છે - કે હું શ્રાપિત હતી. મેં મોં ખોલ્યું નહીં કારણ કે મને શરમ આવી. મારૂ કુટુંબ શું વિચારશે? મેં નકારત્મકતા માં જીવવાનું શરૂ કર્યું, મારી જાતને ખાતરી કરાવાનો પ્રયાસ કર્યો કે જો હું મારા મગજમાં જે બન્યું છે તેના વિચારને આગળ ધપાવીશ તો દુરુપયોગ બંધ થઈ જશે. પરંતુ પછી ભલે મેં કેટલી મહેનત કરી, હું મારા આક્ષેપોને ચૂપ કરી શકી નહીં. મને લાગ્યું કે આ બધામાં હું ખરાબ વ્યક્તિ છું. મારા જીવનના અન્ય ક્ષેત્રોમાં ભેદભાવયુક્ત વિચારો છલકાઈ ગયા. હું કંઈપણ બરાબર કરી શકી નહીં.

જેમ જેમ હું વૃદ્ધ થઈ રહી છું, મેં હજી પણ મારા વિચારોને દબાવ્યા અને મારી સાથે જે દુરુપયોગ થયું તેનો સામનો કરવાનો ઇનકાર કર્યો. શું તે એ માટે હતું કે મને આનંદ મળતું હતું ? મેં સામાન્ય સ્થિતિમાં પાછા જવાના પ્રયાસમાં દુરૂપયોગની બધી યાદોને અવગણવાનો પ્રયત્ન કર્યો. મને ખબર નહોતી કે નુકસાન પહેલેથી થઈ ગયું છે.

અંતે, હું તૂટી ગઈ. મેં મારી સ્ત્રીની બાજુને ધિક્કારવાનું શરૂ કર્યું. હું જીવતી કબર બની ગઈ હતી અને હવે હું લોકો ઉપર, ખાસ કરીને નજીકના સબંધીઓ પર વિશ્વાસ કરી શકતી નહોતી. હું શંકા કરનારી બની ગઈ હતી, હંમેશા રક્ષણાત્મક બની ગઈ.

હવે હું લગભગ 40 વર્ષની થઈ ગઈ છું, પરંતુ યાદો અસ્પષ્ટ થઈ નથી.

હવે મને ખ્યાલ આવી ગયો છે કે મારી સાથે વાત કરવા માટે કોઈ નથી. મારા માતાપિતાને પણ તે હુમલાની જાણ થતાં જ મારી સહાય કેવી રીતે કરવી તેની જાણ ન હતી. તેઓ શાંત રહ્યા, વિચારીને કે સમય મને સાજી કરશે અથવા ઓછામાં ઓછું મને ભુલાઈ ગયું કે શું થયું. મારે એવા મિત્રની ઇચ્છા હતી જેનો હું વિશ્વાસ કરી શકું - જે કોઈ મારી સાથે વાત કરે, તે મને ખાતરી આપે કે જે કંઈપણ થયું તે મારી ભૂલ નહોતી, અને મને કહે કે હું એકલી નહોતી. મને તેવો મિત્ર મળ્યો નથી.

હું હવે લગભગ 40 વર્ષની થઈ ગઈ છું, પરંતુ યાદો અસ્પષ્ટ થઈ નથી. દુરુપયોગના દરેક દાખલા હું આબેહૂબ રીતે યાદ રાખી શકું છું. હવે માતા તરીકે, જ્યારે મારા બાળકો સ્કૂલમાં હોય અથવા રમવા માટે નીકળ્યા હોય ત્યારે હું પાગલ બની જાઉં છું. મેં તેમની સાથે જાતીય શોષણ વિશે વાત કરી છે અને તેમને સાવચેત રહેવાનું શીખવ્યું છે. પાછળ ફરીને જોવું,તો મને ખ્યાલ છે કે જો હું ફક્ત બોલી હોત , મદદ માંગી હોત અને પોતાને દોષી ઠેરવી ન હોત, તો તે પીડાને હળવી કરી શકત અને બાળપણ ને સામાન્ય સુખી કરી શકત.

જો તમારું જાતીય શોષણ કરવામાં આવ્યું છે, તો કૃપા કરી મારી જેમ ચૂપ રહેવું નહીં. યાદો અને દુ:ખ દફન કરવાથી દુરૂપયોગ તમારા પર વધારે શક્તિ રાખે છે. તમારે એકલા આનો સામનો કરવાની જરૂર નથી. તમે અમારા એક નિ:શુલ્ક અને ગોપનીય માર્ગદર્શકો - દયાળુ શ્રોતાઓ સાથે જોડાઈ શકો છો જે તમારી યાત્રાને સંપૂર્ણતા તરફ પાછા લઇ જવામાં મદદ કરશે. જો તમે નીચે તમારી માહિતી ભરો છો, તો તમે ટૂંક સમયમાં કોઈ માર્ગદર્શક તરફથી પાછા સાંભળશો. તમે તમારું સાચું નામ અથવા નકલી નામ આપી શકો છો. તે સંપૂર્ણપણે તમારા પર છે.

ગોપનીયતા માટે લેખકનું નામ બદલાયું.